حرف شمال/مصطفی علیزاده: روزی که دکتر سید عبدالله حسینی نامزد دهمین انتخابات مجلس شورای اسلامی با شعار سفیر امید پا به عرصه ی رقابت های انتخاباتی گذاشت، حامیان او تلاش فراوانی را به کار گرفته اند تا با استناد پست های مشاوره ای او در نهاد ریاست جمهوری دولت تدبیر و امید، سفیر دولت احمدی نژاد در بلاروس را گزینه مطلوب حامیان دولت تدبیر و امید معرفی کنند. به زعم حامیانش او آمده است تا با نشستن بر صندلی بهارستان، امید بخش فردایی بهتر برای ایران و شهرستان آمل باشد. اما به رغم تلاش های فراوان حامیان حسینی در آمل ، او نه تنها نتوانست در لیست اولیه نامزدهای مورد حمایت شورای هماهنگی اصلاح طلبان آمل قرار گیرد و هیچ تشکل اعتدالگرابی نیز از او حمایت نکرد؛ چنین پنداشته شد که با رد صلاحیت و حذف سه چهره شناخته شده و مورد حمایت طیف های مختلف اصلاح طلب و اعتدالگرای آمل؛ سید محمد رضوی، مریم پروین و یوسف شکری مرزنگو، حسینی که پس از رد صلاحیت اولیه خود موفق به تایید و بازگشت به انتخابات گردید، خواهد توانست اقبال عمومی و اجماع سیاسی اصلاح طلبان و اعتدالگرایان را به سود خود به دست آورد. پنداری که در سرشت خود عقبم تر از آن بود تا به واقعیت بپیوندد.

 

 

 

شاید یکی از علل این ناکامی و اشتباه مشاوران حسینی ، درک نادرست از شرایط سباسی و اجتماعی بوده است. آنان از کنار این واقعیت ساده اما مهم به سادگی عبور کردند که برای نزدیک نشان دادن خود با جریان اصلاحات و اعتدال حامی دولت، حداقل با تشکل ها و چهره های شاخص اصلاح طلب و اعتدالگرای آمل تعامل کارآمدی را طراحی کنند. اما حسینی احتمالا بیشتر ترجیح داد با چانه زنی از بالا و اتکا خود به رابطه با یکی دو تن از چهره های بلند پایه دولت تدبیر و امید به تحقق این مهم بپردازد. غافل از آنکه چهره های شاخص اصلاحات و اعتدال آمل و بدنه سیاسی و اجتماعی حامی آنان ، از نقش مهمی برخورداند. نقش مهمی که شاید تبختر سفیردولت احمدی نژاد مانع از آن شد که وی به چانه زنی کارآمد با جریانهای حامی دولت تدبیر و امید در آمل بپردازد. سفیر اسبق ایران در بلاروس نشان داد که این دیپلمات مدعی نمایندگی مردم آمل در مجلس، قدرت و هنر لازم و کافی برای مذاکره را فاقد است.
از سوی دیگر حسینی به رغم انبوهی از تبلیغات در رسانه های مختلف مکتوب و مجازی و نیز تبلیغات محیطی، به جز طرح انباشتی از شعارها و عناوین دهان پرکن، برنامه مشخص و مدونی را برای تحقق امیدی که حامیانش مدعی سفیری آن از سوی حسینی هستند ارایه نداده است. حسینی و بعضی ازحامیانش نشان داده اند که بیشتر برای مبارزه با رقبا و کسب پیروزی به هر قیمتی آمده اند.این روند موجب شده است تا بسیاری از افکار و اقشار عمومی هنوز و تاکنون نتوانند توانایی های اثباتی حسینی را باور کنند. تردیدی که به نظر نمی رسد تا پایان رقابت ها به پایان برسد.
حسینی و حامیانش آن گاه که جبهه توسعه و تدبیر ایران اسلامی به عنوان یکی از تشکل های حامیان دولت تدبیر و امید نه تنها حاضر نشد در حوزه انتخابیه آمل و لاریجان، اسم حسینی را در لیست قرار دهد و حتی عزت الله یوسفیان را برگزید؛ امید سفیر امید و حامیانش ترک خورد. اما حسینی و حامیانش همچنان به جلب حمایت شورای هماهنگی اصلاح طلبان آمل امید بستند، که سرانجام با شکست سنگین حسینی در انتخابات داخلی مجمع شورای هماهنگی اصلاح طلبان آمل و باختن انتخابات به احمد خضرایی دیگر نامزد رقیب او، بار دیگر سفیر امید را ناامید کرد.نا امیدی هایی که گویی قرار نیست تا 7 اسفند 94 برای حسینی و حامیانش پایان یابد. چرا که پس از عدم حمایت حامیان دولت تدبیر و امید در حبهه تدبیر و توسعه از او و نیز عدم رای اعتماد شورای هماهنگی اصلاح طلبان آمل به حسینی، جبهه متحد اعتدالگرایان و نخبگان مازندران نیز با صدور بیانیه رسمی خود، عزت الله یوسفیان را بر سید عبدالله حسینی ترجیح دادند. از اینرو به نظر می رسد رخت اصلاحات و اعتدال بر قامت حسینی تنگ است. و اگر این ناامیدی های او همچنان ادامه داشته باشد فرجامی جز پایان ترادژیک برای حسینی به همراه نخواهد داشت. شاید بتوان گفت که سفیر امید فقط به آمل آمده است تا نا امید از آمل برود.!