به گزارش حرف شمال بنقل از تیرنگ؛ رکود حاکم بر صنعت مازندران در دهه اخیر، موجب تعطیلی بسیاری از واحدها و از بین رفتن اشتغال در این حوزه شده است. به تبع آن حال و روز تولید و تولیدکنندگان استان، خوش نیست و صنعتگران نیز از وضعیت مناسبی برخوردار نیستند تا آنجا که دیگر رمقی برای آنان نمانده است!

این سال ها خبر شنیدن تعدیل نیروی واحدهای صنعتی یا ورشکسته شدن شرکت ها و کارخانجات، عادی شده و کسی هم انتظار بهبود اوضاع ندارد.

دست روی دست گذاشتن و تماشای تعطیلی شرکت‌های تولیدی و صنعتی و بیکاری کارگران زحمتکش واحدها، کار اصلی این روزهای مسئولان بخش صنعت مازندران است.

دریافت اخطاریه، صدور اجرائیه، قوانین و بروکراسی دست و پاگیر، و به مزایده گذاشته شدن املاک صاحبان و ضامین آن ها، داستان تکراری این سال های کارخانجات مازندران است.

اگرچه خبرهای بازگشت به کار برخی واحدها – آن هم بدون ذکر اسامی و مستندات مستدل- شنیده می شود و مسئولان مرتبط مدام آمار می دهند اما آنطور که پیداست نه مردم این آمارها را جدی می گیرند نه رسانه ها. چون نمود آن در جامعه احساس نمی شود و اثراتی در بهبود اوضاع ندارد.

دی ماه ۹۸ حسین زادگان استاندار مازندران گفت: «در سال جاری ۱۲۳واحد صنعتی تملیکی و راکد در مازندران به مدار تولید برگشتند». به نقل از ایرنا

شهریور ۹۹ خیریانپور معاون هماهنگی امور اقتصادی استانداری مازندران گفت: «از ابتدای امسال تاکنون تعداد ۵۰ واحد تولیدی فقط در شهرکها و نواحی صنعتی استان مازندران احیا و به مدار تولید بازگردانده شدند». به نقل از ایلنا

فروردین ۹۹ علیرضا یوسف نژاد معاون صنایع سازمان صنعت، معدن و تجارت مازندران گفت که «۹۰ درصد واحدهای صنعتی بزرگ و متوسط استان که به دلیل شرایط کرونایی فعالیتشان را متوقف کرده بودند، اکنون به چرخه تولید بازگشتند».

مرداد ۹۹ موسوی مدیرعامل شرکت شهرک‌های صنعتی مازندران اعلام کرد: « کرونا به واحدهای صنعتی مازندران آسیب نزد». احتمالا شاید فعال نبودند که آسیب نزد و گرنه بنا بر گزارش های صداوسیما حتی صنعتی ترین کشورهای جهان از کرونا آسیب های جدی دیدند.

و….

این آمارها در حالی داده می شود که مازندران در بخش صنعت از استان های کم برخوردار است. به گفته مدیرعامل شرکت شهرک‌های صنعتی مازندران «شمار شهرک ها و نواحی صنعتی فعال در استان ۴۰ واحد است و حدود ۳۰ درصد واحدهای مستقر در شهرهای و نواحی صنعتی راکد هستند». ۳۰ درصد باقیمانده هم که ظاهرا بلاتکیف اند و جایی در آمارها ندارند.

از این آمارهای بدون سند که بگذریم، آنطور که پیداست مسئولان استان نیز به فکر تدوین استراتژی توسعه در این بخش و تعریف چشم‌انداز جدید و تغییر وضع موجود نیستند و فرمولی برای خروج ازحالت رکود تورمی ندارند.

همچنان تیمی همسو و کارآمد جهت تقویت تفکر و عمل مدیران در تقویت بنیه علمی وجود ندارد. کسی دغدغه ترویج و نهادینه کردن مفهوم واقعی تولید ندارد و معمولا از جایگاه و نقش تولید در جهان امروز، در استان غفلت می شود.

هنوز مشخص نیست نقش تخصصی خانه صنعت و معدن و افراد متخصص این مجموعه در رفع معضلات فعلی چیست و آن ها چه مسئولیت خطیری در رفع دغدغه های صاحبان و مدیران واحدهای تولیدی دارند.

مسئولین ما همچنان در خواب غفلت فرورفته‌اند و به این تصور موهوم کنار آمده اند که دیگر نمی توان برای تولید و صنعت مازندران کاری کرد.

حالا مازندران مانده است و افزایش بیکاری شاغلانی که در سال های اخیر شغل خود را از دست داده و به جمع انبوه بیکاران اضافه می شوند. آن هم در سال هایی که تکیه بر تولید و توان داخلی از شعارهای مهم و اصلی بزرگان و دلسوزان کشور است.

اگرچه بخشی از مشکلات صنعتی استان، مشترک با مشکلات صنعتی کشور، و حادث شدن آن ها ناگزیر است اما نداشتن برنامه و فرمول موثر برای خروج از وضعیت موجود، دست روی دست گذاشتن و تماشای تعطیلی شرکت‌های تولیدی و صنعتی، و بیکاری کارگران زحمتکش، زیبنده نیست.

مسئولان مربوطه می بایست در نوع فعالیت ها و برنامه های خود در ۴ سال گذشته تجدید نظر کنند. چرا که با شرایط فعلی، نیاز مازندران به مدیریت قوی در بخش صنعت انکارناپذیر است. مدیریتی که با استفاده از ظرفیت های موجود و تبدیل  تهدیدها به فرصت‌ها بتواند در استای بهبود اوضاع و اقدامات عملی گام بردارد.