کشفیات محوطه بَندِپی نوشهر، نخستین مدرک از حضور انسان عصر پارینه سنگی میانی در این مطقه است.
سرپرست هیات باستان شناسی نوشهر گفت: کشفیات محوطه بَندِپی نوشهر، نخستین مدرک از حضور انسان عصر پارینه سنگی میانی (نئاندرتال) در این بخش از جغرافیای ایران است.
به گزارش حرف شمال ، حامد وحدتی نسب افزود: پیش از این کاوش، فقط در بخش های کوهستانی جنوب شرق دریای مازندران، در محوطه کیارام دراستان گلستان، مواد فرهنگی منتسب به انسان نئاندرتال(پارینه سنگی میانی) شناسایی شده بود که این امر مربوط به بیش از شش دهه پیش و توسط باستانشناسان انگلیسی انجام گرفته بود.
وی ادامه داد: با توجه به دریافت نخستین گزارش از یافت شدن محوطه ای پارینه سنگی از یال های شمالی البرز مرکزی، گروه سعی کرد تا ظرف مدت یک هفته به شناسایی گستره ی پراکنش یافته های سطحی محوطه بَندِپی بپردازد.
وحدتی نسب تصریح کرد: براساس مشاهدات، پراکنش دست افزارهای سنگی بسیار فراتر از ابعاد تخمینی اولیه بوده و محدوده ای به وسعت چندین کیلومتر مربع در بخش های مختلف کوهستان مشرف به شهرستان نوشهر را دربرگرفته است.
این باستان شناس با اشاره به اهمیت ویژه تعداد دست افزارهای سنگی یافت شده، گفت: تخمین های کارشناسی حاکی از وجود بیش از صدها هزار قطعه دست افزارسنگی در محوطه است.
وی افزود: مطالعات ابتدایی درباره ریخت شناسی و فن آوری دست افزارهای سنگی نشان داده که بیشتر دست افزارها منتسب به دوره پارینه سنگی میانی (بازه زمانی بین 250 تا40هزار سال پیش ) است، یعنی دوره ای که از آن به نام عصر انسان نئاندرتال نیز یاد می شود. همچنین، بخش خاص و مجزایی از محوطه دارای مواد فرهنگی منتسب به انسان هوشمند و دوره پارینه سنگی جدید (بازه زمانی 40 تا 18 هزار سال پیش) است.
این باستان شناس که سالیان متمادی در محوطه عظیم پارینه سنگی دیگر ایران (میرک در جنوب سمنان) فعالیت داشته، معتقد است که دسترسی آسان به مواد خام ابزارسازی، فراوانی منابع آبی و غذایی و همچنین ثبات نسبی اقلیمی از جمله دلایلی است که منجر به شکل گیری چنین استقرار گسترده ای در محوطه بَندِپی در سالیان متمادی شده است.